Alfred beleefde zijn zakelijk hoogtepunt in de Charlottalei in Hemiksem. Toen zijn vrouw beslag liet leggen op de fabriek ging het razendsnel de verkeerde kant op. Wellicht door te luisteren naar raadgevers die niet echt deskundig waren alsook door de snel veranderende maatschappij. De oorlogseconomie was stilaan omgevormd naar een normaal economisch gebeuren waardoor veel opportuniteiten ontstonden. Oostbloklanden konden ontzettend veel goedkoper producten fabriceren waardoor de westerse reguliere economie verstoord werd.

Alfred hoopte goedkope Duitse werkkrachten te kunnen vinden in Grevenmacher maar dat was niet geval. Hij was genoodzaakt om zijn dure Belgische werkkrachten uit Hemiksem te laten overkomen. Goedkopere werkkrachten was de hoofdreden om te verhuizen naar Luxemburg. Het was uiteraard meegenomen dat wanneer het tot een breuk met zijn vrouw zou komen dat het juridisch veel moeilijker zou zijn om een rechtszaak aan te spannen in Luxemburg vanuit België. Begin maart doet hij nog al wat hij kan om zijn werkkrachten te behouden waarvan een voorbeeld hierbij. Zie Einde. Voor zijn boekhouder die met zijn familie mee verhuisd was kwam het einde hard aan. Plots stond hij zonder inkomen en zou terugkeren naar België.

Op 10 juni verkoopt Alfred zijn bedrijf aan de gemeente Grevenmacher voor 350.000 LUF, omgerekend naar de huidige waarde komt dit overeen mete 66.128 €. Zie Verkoop.

Uiteraard had hij nog voldoende AJEKO stock om prospectie te doen. Het probleem was tweeërlei: kunnen verkopen tegen een erg lage prijs en voldoende productiecapaciteit kunnen garanderen. Het personeel om het glas te blazen had hij maar voor de decoratie had hij niemand. In Hemiksem had hij tientallen mensen die daarvoor zorgden, dikwijls vrouwen. Deze laatste verhuisden uiteraard niet mee naar Grevenmacher. Zijn 2 beste kameraden en glasblazers Fritz Jochmann en A. Lotterjonk zetten hun beste beentje voor maar in Nederland lukt het niet meer wegens de concurrentie van het Oostblok en te laat om tot concrete resultaten te komen. Fritz die in het Verenigd Koninkrijk gewoond en gewerkt heeft lukt er blijkbaar wel in om een importeur te kunnen strikken voor Alfred maar ook dit leidt tot niets omdat Alfred de mankracht niet heeft om aan de slag te gaan. Tijdens de oorlog kon hij rustig aan groeien en waren de economische toestanden totaal anders dan nu in vredestijd. Helaas is het kerstballen verhaal voorbij en zal het nooit meer terugkomen. Enkel kortstondig en financieel catastrofaal zal hij later dit jaar in Frankrijk enkele maanden aan de slag gaan met kerstversiering.

Fritz Jochmann sr

Relatie van Fritz Jochmann sr

Universal agencies (wellicht relatie van Fritz Jochmann sr.) meldt interesse maar onderaan zie je dat Alfred schrijft dat hij de werkkrachten daar niet voor heeft.

A.Lotterjonk

Lotterjonk meldt dat hij geen succes heeft om de kerstversiering aan de man te brengen.

Prospect Buseman

Prospect Fister

Alfred had het niet onder de markt. Zo was hij dagdagelijks met 1001 dingen tegelijk bezig:

• De fabriek draaiende houden.
• Nieuw cliënteel zoeken. Zie voorbeelden Prospecten
• De markt peilen naar de mogelijkheden om terug te kunnen starten met kerstversiering.
• Nieuwe fabriekslocatie zoeken in Duitsland. Zie Locaties Zo heeft hij plannen om te:
  • bouwen in Lintorf Speestraße in de buurt van Duisburg
  • bouwen in Euskirchen
  • bouwen of huren in Trier
• Zoekertjes in de kranten en tijdschriften plaatsen
  • om werk te zoeken en terug onder een baas te gaan werken
  • om investeringsmogelijkheden te zoeken.
• De voortdurende zorg om zijn personeel te behouden.
• De naweeën van de verhuis: verkoop van de Charlottalei, rekeningen vereffenen, formaliteiten vervullen in België en Luxemburg.
• De breuk met zijn vrouw. zie Huwelijksbreuk

Soms was er eens een lichtpuntje zoals bv zijn zuster die hem kwam bezoeken. Ze kende het adres niet en had al een tijdje niets meer van hem gehoord. Ze wist wel dat hij naar Grevenmacher getrokken was. Waar begin je dan? Ze dacht we gaan eerst een koffie drinken en zij vraagt aan de herbergierster of ze Alfred kent en waar die verblijft. “Ha” zei de herbergierster “ga maar in de keuken, daar zit hij te eten.” “Ik mag gaan waar ik wil” zei Alfred “gij vindt mij altijd.”

In een brief aan een oud werknemer schrijft hij zijn leuze: 'Es geht vorbei' m.a.w. blik op oneindig, verstand op nul en voortdoen. 1952 was niet gemakkelijk, 1953 wordt een catastroof.
Nou mijn lieve jongen je weet dat ik veel te kauwen heb, maar het zijn drie woorden