Sinds Frau Schünzel een kamer verhuurt in haar huis kan Alfred niet veel goeds meer doen in haar ogen. Dit valt uiteraard niet in goede aarde bij Alfred. Op 10-10-1970 schrijft hij zijn grieven af in een nota. Of hij daadwerkelijk gebroken heeft met haar is niet duidelijk. Ze werkte namelijk ook als inpakster bij Alfred. Zie Frau Schünzel.

Alfred in ondertussen 65 jaar en begint aan allerlei kwaaltjes te lijden. Hij was wel zo ingesteld dat hij alleen een diagnose aanvaardde van een ziekte die hem aanstond. Hij was steeds voorzichtig en volgde de voorschriften niet alleen voor zichzelf maar ook voor zijn arbeiders. In Rishon-le-Zion heeft hij de bedrijfsleiding schriftelijk laten weten dat er niet volgens de veiligheidsvoorschriften gewerkt werd. Blijkbaar heeft hij last van zijn gal en moet daarom Röntgen foto's laten nemen en krijgt de nodige medicatie. Zie gal onderzoek.

Alfred heeft zijn handen vol en houdt zich staande. Hij werkt voor verschillende klanten en moet noodgedwongen bestellingen weigeren omdat hij geen glasblazers (die aan zijn normen willen werken) kan vinden. Zie Wittig. Met zijn basisklant is het open oorlog en hoe krankzinnig het ook klinkt ze blijven bestellingen plaatsen en Alfred blijft produceren. Uit de briefwisseling blijkt dat Schnichels constant druk legt op Alfred. Ze weten dat hij einde carrière is en proberen hem te overhalen om zijn bedrijf over te laten of te verpachten. Aan die druk geeft Alfred niet toe. Hij schreeuwt moord en brand maar als hij onrecht aangedaan wordt dan schakelt hij over op koppig verzet en geeft niet toe. In de bijgaande voorbeelden van brieven die in 1970 zijn uitgewisseld kan je lezen hoe zaken doen in zijn werk ging tussen Alfred en Schnichels. Het gaat er hard aan toe. Zie Schnichels. Het volgend jaar gaan de bestellingen gewoon door.